33. misal

sabah uyandığım yatağın bir ucundan

dünyanın diğer ucuna gitmek isterken 

güneşin geç doğduğu bu şehirde

mumla aramaya çıktım

gün doğmadan yollara düşenleri

yüzümdeki bu umut, bu sevgi

bu devran değilse sırtımdaki kamburun sebebi

tütün basılmış bir yaradan fazlası değilim

üç kere kar yağdıysa bu dağların eteklerine

üç kere beyaza çaldı ellerim

beklenmedik şeyler olsun diye durup beklediğim günlerde

sürüsünü kaybetti bir kuş

ya da kervanını bir bedevi

öyle karanlık gecelerde

misal katran siyahı, misal zifiri

mumla aradım seni

pamuk toplayan çocukları gördüysem 

yol kenarında açan çiçeğe dönüp baktıysam

pamuk toplamış kadar yoruldum
dünyaya karşı öyle eğreti durdum

dedim ben bu kadar tozun toprağın içinde bir ıtırşahi bulduysam

şikayet etmem tozdan topraktan

sana gelinmezdi zaten çiçekli yollardan

güneşe doğru yol alan bir at şaha kalktığında

akşam çocuklar eve yalın ayak döndüğünde 

kırk kere kar yağmıştır gönlümün bahçesine

dünya denilen bu cehennem ağırlığınca yüklendiğinde sırtıma
gülüşlerim yüzümde soldu

kaç bahar gördüm çiçek açmadı

misal karanfil, misal ıtırşahi
hâlâ varsa içinde adın geçen bir mevsim 
bana rastlamadan geçti
bir fotoğraf çıktığında cebimden 
dünya kalabalığının arasında kulağıma kar suyu gibi çalındığında sesin
mevsiminden önce açan çiçekler gibi yalnız kaldım
başımı kaldırıp göğe baktığımda
bir kuş düştü incecik, kanatları tüy
bunca hengamenin içinde durup sana baktım
dört yanım kurt ini, dört yanım kar altı
dedim yaşamak hırka değil 
çıkarıp yerine asamadım
yenişemeyen iki geyiğin yorgunluğuydu üzerimdeki
oturup dağlarındaki karın erimesini bekledim
içimde bu küllenmiş ateş, sırtımda ağırlığınca dünya
her hazan'da solmaktan yorulmuştur şimdi bir karanfil
allah kimseye taşıyamayacağı yükü vermez dediler
inandım.
başkalarından duyduğum sözlerle yürüdüm dünyada
yavaş yavaş ve seyrek adımlarımla
bu dünyada bir kan lekesi gibi kaldım
ne zaman kan kaybından ölen bir kurbağa gördüysem
kaçıp can havliyle sana sarıldım
dedim düştüğüm bu kuyuya
yusuf da düştü zamanında
üçer beşer yüzün geçti aklımdan
misal sabahleyin, misal gün ortasında
dedim allah'ım al bu ateşi gönlümden
ben ibrâhim değilim
yusuf değilim çıkar bu kuyudan
dedim ve sürdüm atlarımı güneşe
sırtımda dünya yüküyle eğilip su içtiğim 
yüzünü gördüğüm bu kar suyuydu
dedim bu baharatları, haşhaşı
yüzünü gördüğümde ıhlamuru
bunca hengamenin içinde durup sana bakışımı
dünyevî harflerle anlatamadım

32. o'yalandı

biraz dağınık bir masa

arkasında kartonpiyeri eskimiş duvar

bir iki kitap, bir defter ve biraz da sigara

ortalama bir masada ne olmalıydı

neyi koysam üstüne dolmazdı hep tam takır

neyi arasam bulamazdım 

geçenlerde biraz mutluluk aradım 

olur olmadık yerde birkaç fotoğraf çıktı karşıma

yırttım attım (aslında yırtmadım)

bir şarkı buldum kitabın arasında 

sıkışmış çekip çıkardım 

sesini duyar gibi oldum, kitabın arası boş kalmasın diye kalbimi sıkıştırdım 

eğik durmuş bir çerçeve buldum köşede

olmadık yere ikimizi sığdırmaya çalıştım içine

sığamadık.

bir vapurun sesini duydum çekmecenin içinde

alıştığım insanları en kolay ensesinden tanırdım

bir iki defa kokunu aradım, bozuk bir kaset çıktı karşıma

elimde koymuş gibi bulurdum oysa

eskiden olsa derdin ki 

al bu kokuyu çocukların yetişemeyeceği bir yere ko.

ama eskiden değildi, 

üfledim tozunu kaldırdım anıların
öksürdüm.

etrafıma bakındım

eskiden olsa ağlardım belki ama şimdi sadece etrafa bakıyorum

bir rafta kuzey ışıklarını buldum

bir kadını yeni bir kıtayı keşfeder gibi keşfetmeli dedim kendi kendime. 

zaten yanımda kimseler de yoktu.

pencereden baktım, bir parça gökyüzü buldum

kimseler bulmamış gibi sevindim kalktım takımyıldızlarına adını verdim

bir defter aradım, boş bir bardak buldum

döktüm içimdekileri bana mısın demedi

döktükçe döktüm. 

birkaç mektup olacaktı şu kağıtların arasında

belki bir su faturasıydı

acaba hangi yıldaydık, hangi zamanda

tarihi belli bir takvim yaprağı da olurdu

seninle iç içe olduktan sonra 

bu dünyanın dışında kaldım

bir ip buldum, 

en sağlam yerinden koptu

geçenlerde, bayağı bir geçenlerde

bir plak aradım, şu sessizlik bozulsun istedim

plastik bir çiçek buldum, gittim bahçeye ektim

yeşermedi.

kapı çaldı, 

pencereden baktım, baktım seni buldum.

arasam bulamam, bulsam zaten başka bir şey aramam.

kapı çaldı, ben açamadım. 

ortalama bir kapıda neden kol olmazdı

biraz sağa sola yürüdü, oyalandı.
neden bazı şeyler en gerekli zamanda ortada olmazdı

ben açmadım, o yürüdü.

o'yalandı 

ve yok oldu.

31. boğucu yalnızlık

"kapı çalmıyor."

"sokağı dinliyorum."

"ses yok!"

30. gülüşünün hatırına

seni bu dünyadan sıyırıp saklamaya çalışıyorum

ceplerimi doldurmuyor ama ellerime de yer kalıyor orada

takvimde silik bir tarih, duvarda soluk bir fotoğraf

bir çiviye tutunmuş, arkasında izi tozu bir dünya

düşse kırılır duvarın haberi olmaz, bazı şeyler bu kadar basittir

gecenin ikisi son bir şarkı çalıyor radyoda

radyoyu kapatsam durmaz

fotoğraf da düşmüyor gülüşünün hatırına

sarılıyorum kendime, avunuyorum

zaten hayat kimse için durmadı, durmaz.

şu bomboş sokakta yan yana yürürken yeterince kalabalıktık diyorum

sonra kalabalıklar içinde yalnız kalıyorum

kol kırılır yen içinde kalır

kalp kırıklarını da alçı tutmaz!

29. diyalog

biliyorsun kendi içine dökülen bir nehir gibiyim.
boğuluyorsun bazen, görüyorum.
defalarca boğuluyorum, fakat ölmeyi beceremiyorum.
yoksa balık mı olmak isterdin?
hayır, o zaman da martıya aşık olurdum.

28. öylesine geçiyordum dünyadan

buralara yabancıyım ben

zaten öylesine geçiyordum dünyadan

gelmişken dedim

gelmişken şu çiçeklere biraz su vereyim

yeryüzünün bütün sularını yıkadım 

yıkandım, yıkandım gitmedi üstüme sinen kokun

saçlarının arasında kayboldu zaman

elimi tut dedim

elimi tut da serçe parmağım kanatlanıp uçsun 

her gün bir yerden 

başka bir yere taşınıyorum

allah'ım artık izin ver de yere çakılayım

bir kadının en tepesinden—

düşüyorum, düşüyorum, düşüyorum...

servet içeride oturmuş yeşil bir gömleğin içinde

yeşil bir gömleğin içinde intiharlar planlıyor

kalktım ruhumun balkonunu yıkadım 

yıkadım, yıkadım gitmedi bu ölüm korkusu

anladım temiz su yürümüyor artık karanfillerin gövdesinde

kırk yıllık kar yağmış hücrelerime,

bir şeyi kırk kere düşünürsen olur dediler

ben seni aklımdan çıkarmadım 
olmadı.

dedim belki de şu radyoyu kapatsam 

biter bu durmadan dönüp duran şarkı

radyoyu kapattım, ama şarkı—
durmadı, durmadı, durmadı...

içimden bir şiir okudum

sen de anlamışsın sayıyorum,

sayıyorum yoksa bütün bekleyişlerim anlamını yitirecek

dedim ya şarkı devam etti

servet bir boşluk bulup atladı

ben öylece—

bekledim, bekledim, bekledim...

ağzımı açsam iki ölü çıkar bir de yaralı 

ağzımı açtım, ağzımı açtım kimseler ölmedi 
sana dokunabilsem bir ağacın suya dokunuşu gibi
ve toprağına sarıldığı gibi sarılırdım.

bir apartmanın beşinci katında papatyalar yetiştirdim

servetin fotoğrafını koydum masama

servet demişti, "mutluluk da gömlek gibi. zaman geçtikçe küçülüyor."
değilmiş işte biz büyüyoruz. yoksa şekerler aynı şekerler, cumartesi hâlâ çıkıyor çizgi filmler.

dedim kırk kere gelsem şu dünyaya

kırkında da ölürdü servet

ve ben kırkında da sana çarpıp kırılırdım.