Тоска 4

ceketini ilikledi. içinden çıkan elleri gözüne çok çirkin geldi, uzun zamandır görmüyormuş gibi baktı bir süre. kendini tanıyamamak hoşuna da gitmişti, acaba yüzüne baksa da hissedecek miydi aynı duyguyu? bu konuyu kapatıp ceketinin iç cebine koydu. bardak çatlamış, ışığı süzüyor, su sızdırıyordu ama kırılmamıştı hâlâ. dünyanın tam ortasında duruyorum ama hiçbir şey benim etrafımda dönmüyordu. üç renk gördüm, kimselerin bakmadığını düşündüğüm bir yerde. kırmızı sıcak bir yıldızı ellerimle doğurdum. üç renk demiştim: bitkinliği, gözyaşını ve sessizliği. “sanki bu dünyada yaşamamışlar gibi, iyiyi düşlüyorlar hâlâ.” dedim. katladığım, iç cebime koyduğumu yırtıp attım.