iklimin ölümü

Benim hüzünlü sevgilimdi, öldüren iklimleri

Sonrasında kırık bir aynadan dönen bendim

yüzüme. Yetiştirdiğim ağaçlar ve beni yetiştiren

dağın eteklerindeki sulu, tatlı meyveler:

Kimisini rüzgarıyla kırdı gövdesinden 

Kimisini sarstı, yaprakları düştü solarak ellerimden.
Otları, çimenleri kuruttu ve bastı üstlerine. 
Dökülen bendim, üstümdeki örtüyle batmaktayım hâlâ.

Benim hüzünlü sevgilimdi, inandıran yalanları 

gerçeklere. Öncesi güzel yüzleri anlamazdım, sözleri 

bilmezdim, anlatısını sessizliğin, kulaklarımda duyumsamasını.

Ancak kendimin yarattığı dünyada tadabildim tutsaklığını 
hayallerimin duygularıma. Ancak böyle tutsak olabilirdim 

tam olarak duygularıma. Ama önemi yok, ama önemi yok, 

benim payıma düşen izlemekti bataklığa batışını mektubun,

içe çekilişi aynı zamanda şimşeklerimin, günün sabahında

uykunun. Ölüm uzun mu,  yaşam mı kısa? Tilkiler dolaşıyor aklımda 

ve kuyrukları bağlı. Gecenin unutulmaya yakın yerinde: 

Küçük beyaz bulut, yabancı yerimden tut beni

dünyaya götür. Benim hüzünlü sevgilimdi,

saatleri yolan günden, saçlarını koparan ve yalnız, 

elini uzatıp boşluğu tutan, kıraç toprağa bakıp yeşerten

düşünde. Denizi k u r u i d i yüzünde ağlamaktan. Bir 
gecenin iki gölgesi, elimden alınamaz artık yaşadıklarım.
Sonunda buldum sonbahar güllerini, ararken vadilerinde.

Ölen bendim iklimlerle—