(Zihnin zincirinin ziyanı: zaten zaferidir zayıflığa,
Zaaf-sa: zifiri zindanlarda zambaktır.)

Ne düşünürdü ağlarken zamanın eriyişine,
Ne düşünürdü dinlenirken yaşamın en sivri ucunda?

O ki susuz büyüyen ağaç! —Ona çölü anlatmayın boşu boşuna.
Soğurur bütün kötülükleri, yansıtır bütün güzelliğiyle.

Fakat bu berrak, genç yüz geçmişten gelen: ancak ışığın zaafıdır,
Ve işte benim kalbim, bir kuru taştan farksızdır avuçlarında.

Tok karınla anlatırdı, delinmiş uykulara bakıp:
"Dinleyin: Bambaşka şeyler söylenecek bu ağızdan.

Dinleyin, dinleyin! Ben, dinlemiyorken beni.
Siz de ağlayın şimdi: Kaçışımız kendimizden, ancak kendimize!"