öncesinde değil.
Başka bir mevsimi bu kırgınlığın
Ruhum yandı kış güneşinin altında
Benim gözyaşım bu yağmurdan arta kalan
Madem dinlemek istiyorsun al sana bir ezgi yarından;
Bir zamanlar yüzünün aydınlığında gördüğüm bendim
bu yüzden güzel görünmüyor hiçbir ayna
Yağmur sonrası yorgunluk benim
Toz toplayan üzerime: zamanın geçişi
Sırtındayım büyük akıntının
koşmayı bırak peşi sıra geç kalmanın
Gecenin umurunda mı zayıf ışığı elindekinin
Dans edenlerin değil düz adımların ahengi
içime işleyen satırlarını: geçmiş dediğim çığlık kafesi
Ağlayan sözlerin, çıplak bulvarların, korkulukların
Köhne yankısı kargaların başımın üstünde gezinen
Üstümdeki kar yorganı, bütün sessizliğiyle çekili geceye kadar
Gecedoğumu, gecebatımı diyorum ben günü tanımlarken
hatırlatacaklarım: gözyaşları vadisi, iz düşümü
tekrar et: senin inandığın kadar yanıldım,
doğru gelmez bana hiçbir kuş düşüşü
Yaşamanın yan etkisi: iç yıkım, iç çekiş.
Nereye baksam tırnak izlerim
Bir denizdeyim, boyumu aşan:
Ve kollarıyla çeken dibe, sekiz koluyla sekizi aynı anda
Bütün sular tahrip şimdi, bütün su yorgunluğumla kaplı
Yüzümü döndüğümde birikintiye:
Bir yıkım, bir savaş veren kendi kendine
geç kalma telaşında, dövmekten yorulmuş kolları suyu
ve yabancı kendi aydınlığına, yabancı bozguna uğramış ellerine
Kimsesiz evlerin yalınlığı gibi bir soru
her gün -gece yüzüne- çıkan:
Sevmek; bozuk yollarda yürümeyi
anlaşılır kılmak mıdır
-ya da-
yaşamak?