kaçmak için gün sayıyorum ıssız deliksiz kapısız bir mağaraya. kendimi biliyorum seni de onları da değişmeyiz yontulmaz ve törpülenmez. gözün alabildiğine uzanan turuncu yıllardan ve durulmaz nehirlerden geçiyorum elimde bir kuş ölüsü, kuşaktan pelerinim ve ağaç kovuğu. tavşan deliğine saklanmışçasına çıkılmaz buluyorum burayı. çıkamayacağımdan değil sadece altın renkli buzdan tuvallerin tuğla kelimelerin kazınmış evlerin olduğu yere dönmek istemiyorum, hayat ağacının dibinde oturmuş dallarını kırıyorum. 

çok kolay düşüyoruz ortasına

kargaşanın, aşkın, dürtülerin

bir gece arsız sunulardan geçip

göğsüne sımsıkı bastırdığın alacalı düşünsel

imgesel bedenin

sevgin,

yaşanılası en güzel yanın

alt üst olmuş her şey diyoruz 

puslu hayatın dağınıklığını anlatırken

alt:

bataklığın ortasındaymışçasına çırpındığım yeryüzü,

keskin belirsiz puslu soytarının

hafif dokunuşlarla ağlatmasıydı.

parlat ve boya şimdi gökyüzünü

yeterince ağladık 

üst:

sarı bir koltuğun ortasında

dumansız ve huysuz bir kedinin kıvrımını hatırlatır gibi

yalpalayan ve çember dünyanın

dışındayım, eğikliği yaratıyorum

söyle, ben sormadan hem

bahar geldiğinde mi hatırlanır bahçeler?

alt üst olmuş kurşuni göğün altında

ekseni kaymış resminin 

kaderini yazıyorum;

her şey üst üste geldi,

ben altında kaldım.

antik bir ormanın bitişinde durup

hecelenen sesin duvardan yansıması 

yerkabuğunun çöküntüleri

radyo dalgaları arasında

düşündüm:

onca insanın arasından 
kimsenin hayatına çarpmadan
geçebildim