dikenli bahçeleri ve ağlamaklı gökyüzü

yıkılacak çok şey var daha

hatırla 

tutunduğun dal olarak balkon demirlikleri

yaşanmışlıklar olarak eski kullanılmamış hayatın betimlemeleri

devrilmiş saksı, devrilmiş anılar dolabı

hayat; avizenin düşerken ki sessizliği

hayal; pamuk ipliğine bağlı gerçekleşme ihtimali

gece yarısı mavimsi ve okuduğum bir ruhta görmüştüm

dev granitlerden yontulan

ateş çiçeğinin taç yapraklarıyla bezeli yalnızlık heykeli

-heykel de olsa yalnızlığı hak eder mi?-

hem suçsuz hem yorgun

düz çizgide sabit duran 

boylu boyunca uzanan hayatımın

bir tarafı şen şakrak, alelacele yaşanmış

diğer tarafı susuz, gölgesinde bir dağ evi bambaşkalığı

su yeşili bahçeleri ve güleç gökyüzü

kırılacak çok şey var daha

unutma

düşüşün olarak özbenliğin

yaşanmamışlıklar olarak kilitli kalan misafir odaların 

-ve evin de aslında-

ölüm; başka bir dünyada daha iyi başlama şansı

zaman; göreceli yaşama kavramı

gündüz vakti siyahımsı ve anlattığım bir resimde okumuştum

sevginin dışa vurumu ve tunç renkli pazar sabahları

altın nilüferler ve çaresiz sessizliği ölümün

yasını tutuyorum, yaşarken

ölümün.

adım gibi biliyorum. bir ucu toprak ve diğer ucu göğe uzanan yeryüzünde, misafir odasında gibi duruyorum. karanfil kırılganlığı, solgun hayatlar, bahar fısıltıları. her kışın hatırlarım; değişimin varoluşsal gerekliliği, vals ve yeşil şarap. bilmek ve hiçbir şey yapamamak bir başka ölmek türü değil midir, bir başka can sıkıntısı. mekanizması bozulmuş bir kurmalı hayat, sanki başkasının ceketini giyer gibi üstümde. diyorum ya,

yaşamak, yüktür.

"başı ve sonu belli bir hikayenin ortasındayım/şimdi ne yaparsam yapayım/sonunda yürüdüğümüz o köprüden/atlamak zorunda kalacağım."

yaşamak; nefes almak anlamına gelmez

yük; kuş tüyünden düşünce erozyonu

yüzünde bir dağ evi sakinliği
içinde harlı ateş

ben; bir unutulmuş balkon çiçeği(yim)