17. şarap

ben seni anlatırken boğazım kurur kıpkırmızı bir şarap içerim
üzüm bile böyle güzelleşebiliyorken
sen beni öpersen kim bilir-
kim bilir ben ne kadar güzelleşirim!

I.

elindeki çiçekleri yere bırak ellerimi tut

göğsümde hiç sönmeyen bir ateşin yangınları

bakışların kışı hatırlatıyor

göz göze geliyoruz ve bir saniye bin yılı bölüyor

farklı bir zaman dilimine geçiyoruz

aramızdaki diyalektiği çözmek yıllar alıyor

II.

bekleyelim biraz daha

belki beklenmedik şeyler olur 
hem hayat bu -her zaman beklenmedik şeyler olur

lanet olası federaller diyor bir federal

soğuk kanlılıkla vuruyor birini

gökyüzüne bakıp sigara içiyor

bekleyelim biraz daha

belki bir çingene yürür sokaklarda 

ya da bir kuş öter

ne zaman sesini duysam kuşlar cıvıldar

III.

bir intihar provasında yanlışlıkla ölmüş gibiyim

içimde ağaçlar devriliyor

karanfili koparmayın

bakışlarından savrulan mermiler var

saplanan bedenime

boş bir duvara değil tam kalbime!

IV.

gemisi batan bir kaptan gibi 

rotayı değiştirmeden buz dağına gömülüyorum

son bir kez dinlemek için diverine'yi

yanına geliyorum dünyanın en güzel yerine gelmiş gibi

bu yanlışlıkta bir iş yok bilirsiniz beni 

giderken bile kalanlara üzülürüm

kapitalizm'e küfreden bir amerikalı gibi

ya da kızılderili bir beyaz

kırmızı şarap içen bir papaz

V.

bir karanfil soluyor gözlerimin önünde

bir orman kuruyor 

kuraklık değil bu sırtını dönüyorsun ve bahar küsüyor

toprak çatlıyor toprağı öpüyorsun

bir nehir patlak veriyor yatağını buluyor

gülüyorsun
çiçekler açıyor