7. karanfil

sana uzak kalmayı bilmiyorum 

gözlerimi kapatınca yanındayım

seni sevmek bir çerçeve gibi 

ve ben 

bu çerçevenin 

dışına çıkamıyorum

bir çocuk gibi büyüyor içimde seni sevme isteği

sen dalından kopardığında bir çiçeği veya bir karanfili
sonra bana sırtını dönüp gittiğinde

binlercesi kopuyor içimde

binlerce ağaç çatırdıyor gövdesinden

geç kalmışım yine 

bir şarkının ortasına yetişmişim ya da bir şiirin

tam ortasında göz göze gelmişim seninle

ve tam orada durmuş zaman, dünya ve şarkı

sen tamamlamışsın -beni-
ve yetişemediğim her şeyi

şimdi beni bu enkazdan çıkar demiyorum ama şu taşlardan birini kaldır işte

çünkü ayağa kalkıp sana sarılmak istiyorum

-sana sarılmak-

mümkünse öylece kalmak 

kar yağarsa soğuk kırılır derler

ben bu kadar şeye bu yüzden dayanıyorum

-ya da,yanıyorum-

rüzgarlı bir havada balkona çıkmışız

ağzıma dolanan en güzel şarkı saçların

ve saçların dağılmış 

ama sana dokunup güzelliğini bozmayacağım

duymak istediğim tek şarkı sesin

söylemek istediğim tek şiir sen

atlamak istediğim tek uçurum gülüşünün kenarı

şiirler adına yazılmış

kuşlar sana yollar sana
ben sana——

ve soracak olursan 

sesini duymak 

bir yerden tanıdık gelen 

çok eski bir şarkıyı dinlemek gibi

ya da
çok eski bir anının tozlarına üflemek