Kirli suları istemiyorum limanlardaki.
Açık denizlere açıldım o hoş koku için,
Beni bu karmaşaya atan, içimdeki o
eskimiş kayığın hayaleti: "Ah! Yeterince doldum,
batabilirim nihayet."
Ve usul usul huzura—
erdi göz kapaklarım.
Ama neden?
Bütün yüzler benden uzakta gülüyor,
bütün mutluluklar oymalarıyla süslenmiş uzakta.
Ama niçin?
Ayak bastığım yerler kuraklığa,
gözlerimin değdiği yüzler niçin
umutsuzluğa koşuyor çılgınca
hayatlarını terk edip.
Ama nasıl?
Terk ettiğim yerler yemyeşil ve
ince ışığıyla aydınlatılıyor bir güneşin.
Ben mi öldürüyorum bastığım yeri
yoksa yaşam tohumları mı ekiyorum geride
bıraktığım yerlere?
Uyku ise neden?
Gerçek ise nasıl?
Yeniden yap saçaklarını o yağmura
saçlarından ör perdeyi gözlerime!
Yoksa k i m!