çok yıllık bir oyunun

solmuş bilmem kaçıncı perdesi bu

örümcek ağlarına sarılı.

bir karabatak gibi tünemiş

suyun intihar ettiği yerde.
ben, inanmıştım genişliğine
göğün. ve bütün umutlarımı bağlamıştım
kuru ağaçlarına tanrının.

katlanmak bir kağıt gibi ve

yavaş geçişi yeryüzünden 
kırık ayaklı kırk ayağın

inanalım bak bu kristalize tenin

erozyona uğrayan dağlar bir de

yer altı ışıkları, kalabalıkların büyük çemberselliği

ah tanrım!

nereden aklına geldi yaratmak bu benliği

ve ben şimdi köpürürüm

şimşeklerin ve kabaran çokluğunuzun arasında

içimde kuş ölüsü

kendi çokluğunuzda boğulun!

muazzam kanatlarını sakınma benden

ellerimi temize çek! –benliğimi

bir bir yok oluyor nehirler

söyle bana ey fildişi ve ayışığından yapılmış olan

hangi gök temize çeker bu kadar kiri !