122-123. 101 1010

123. boğulma denemeleri

insanın kendisi zaten büyük bir yıkımdır. bir ağacın yıkılması bana hep seni hatırlatır.

kırmızının kırk tonu, ve sarı sokak lambaları 
altında
bir apartmanın dördüncü katından aşağı bakarken 
bile çocukluğumu hatırlatıyorsun

kan kanla temizlenmez, suyu suyla silemezsin

suyu açıp ağladı, ve sustu "konuşsam anlaşılmayacağıma eminim, bu susmak sayılmaz!"
soğuk, kireçli su içinde burnu
ellerinden anlaşılıyor 
bu yüzyıl içinde biri anlasın diye bekliyordu
karanlığı ve yosun kokusunu 
duyuyordu kulakları ve 
düz bir çizgide ilerleyen karıncaları görüyordu
ayağı kısa masaların, üstü ağlamaktan dağılmış kağıtların hüznü üzerinde,
avcunun içinde bin yıldır sakladığını, kimseye gösteremeden gideceğini 
biliyordu. 
ağladı, sustu. güldü. ağladı, ağladı, sustu.
kendi kendine sordu,,
dağılmak için neden bir duvara değil de 
bir insana çarpmam gerekiyordu?